Դավիթ Տոնոյանի հեռանալով խնդիրը չի լուծվի
Բանակում ոչ մարտական պայմաններում 13 զոհ ունենալուց հետո միայն, այսօր վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը որոշեց խնդրով զբաղվել ու իր մոտ կանչել Պաշտպանության նախարար Դավիթ Տոնոյանին ու Գլխավոր շտաբի պետ Արտակ Դավթյանին։
Այն, որ վարչապետի մոտ այս քննարկումը պետք է տեղի ունենար շատ ավելի վաղ՝ այն ժամանակ, երբ զինվորի ընտանիքը որոշեց նրա դին հանգիստ հողին հանձնելու փոխարեն դիմել ծայրահեղ քայլի ու ճանապարհ փակել, պարզ է, բայց արդյոք այդքան պարզ է բանակում խորացող խնդրի լուծումը և արդյոք վարչապետի հետ զինվորական վերնախավի քննարկումն ու ինչ-ինչ կադրային լուծումներն ունակ են լուծելու դրանք։ Սրանք հռետորական հարցեր են, որոնց ավելանում է ևս մեկը՝ արդյոք միայն Դավիթ Տոնոյանին հեռացնելով վաչապետը կարո՞ղ է հարցը լուծված համարել, չէ՞ որ նրա կադրային քվազի քաղաքականությունը ձախողված է բոլոր ոլորտներում, հետևաբար հարց է առաջանում, եթե Տոնոյանին հանում է, նրա փոխարեն բանակն ո՞ւմ է վստահում։
Իհարկե, իշխանությունն իր տեսակի մեջ լուծումներ կտա այս կուտակված խնդիրներին՝ ցույց տալով նաև հասարակությանը, որ լսում է քաղաքացու բողոքը, որ ամիսուկես անց ականջալուր է լինում իրեն ու իր իշխանությանն ուղղված քննադատությանը, որ 13 ոչ մարտական զոհի համար պատիժ է սահմանում պատասխանատուների համար՝ նրանց հեռացնելով իրենց պաշտոններից, բայց արդյոք դրանք բանակի վրա կարող են դրական ազդել։ Դրանք ամենակարճ լուծումներն են, որոնց կարող է գնալ իշխանությունը՝ իր վարկանիշը փրկելու և հանրության մոտ առկա դժգոհության ալիքը լռեցնելու համար, բայց բանակում դրանք նույն էֆեկտը չեն ունենլու, քանի որ առկա դժբախտությունների պատճառներից մեկը հասարակության մոտ պետության ամենաբարձր օղակներից սերմանվող անհանդուրժողականությունն է, սևերի ու սպիտակների, հակապետականի և ազգի նվիրյալի միջև բաժանումը, որի առաջը վարչապետը չի կարող առնել ոչ կադրային փոփոխությամբ, ոչ ոմանց պաշտոնանկությամբ։ Հասարակությունը ջլատելու այս քաղաքականությունը, որի երկրորդ մեկնարկը տրվեց 2018 թվականի հեղափոխությունից հետո այլևս լրջագույն խնդիր է հասարակության գիտակցական մակարդակում, որը մեկ կամ երկու պաշտոնյային պաշտոնանկությամբ չի լուծվում, այս իշխանությունը չի կարող վերհանել գիտակցական մակարադկում սերմանված ատելության ու անհանդուրժողականության ենթաշերտերը, քանի որ հենց այդ շերտերի վրա խաղալով էլ պահում է այն, ինչն իրեն այդքան պետք է՝ սեփական իշխանությունը, այնպես որ Տոնոյանին հեռացնելը հարցի լուծում չէ. այն լուծում է մի քանի հոգու համար ընդամենը, որոնք բերանները բաց տևական ժաանակ է սպասում են իր երազանքի պաշտոնին. խնդրին այս տեսանկյունից նայելիս էլ հասկանալի է դառնում վերջին օրերին Տոնոյանի հեռացման պահանջը որոշ շրջանակների կողմից։