Անուշադրության մատնեք բոլոր մեկնաբանությունները, որոնք լցված են Բաքվում դատվող պատանդների հանդեպ զազրախոսությամբ և թույնով․ Հ․Բադալյան

Քաղաքական վերլուծաբան Հակոբ Բադալյանը առաջարկում է լիակատար անուշադրության մատնել բոլոր այն ֆեյք կամ իրական մեկնաբանությունները, որոնք լցված են Բաքվում դատվող մեր հայրենակից պատանդների հանդեպ զազրախոսությամբ եւ նույնիսկ թույնով:
«Իհարկե, դժվար է, բայց եկեք անենք այդ դժվարը: Որովհետեւ արձագանքելը հեշտ է: Մինչդեռ արձագանքը խնդրի նենգափոխման հաշվարկված միջոցն է:
Իսկ ո՞րն է խնդիրը: Այստեղ գուցե մի փոքր չափազանցություն թվա խոսքս, բայց ըստ իս, Բաքվում մեր հայրենակից պատանդների գտնվելն Ադրբեջանի համար Հայաստանի հանդեպ քաղաքական, հոգեբանական ճնշման, նեւ քաղաքական առեւտրի միջոց է, սակայն նրանց հանդեպ պրոցեսը Հայաստանի հանրության համար կարող է դառնա; «շոկային թերապիա»: «Շոկային թերապիա»՝ մարդկային ու հանրային բարոյականության եւ առաքինության վերելքի համար:
Մինչդեռ, երբ այն հանգում է ընդամենը ներհանրային «գզվռտոցի» հերթական մի ալիքի, այդ ալիքը մեծ հաշվով ծածկելու է ավելի խորքում հնարավոր սոցիալ-հոգեբանական եւ ինքնության արժեքային վերելքի, որոշակի «ռեինկարնացիոն» եւ «ռեկրեացիոն» ներհասարակական պրոցեսի հեռանկարը:
Վստահ եմ, որ զազրախոսության եւ թունախոսության ինչ որ մի հեռավոր «ակունքում» նաեւ այդ հաշվարկ-նպատակն է:
Հետեւաբար, պետք է գործադրել այն չարդարացնելու ջանք: Թույլ չտալ, որ պատանդների խնդրի հանդեպ հանրային վերաբերմունքը «սնուցվի» կամ «կառուցվի» հենց այդ հաշվարկի հանդեպ զայրույթի կամ վրդովմունքով: Որովհետեւ, այստեղ պետք է ոչ թե էմոցիոնալ աշխատանք եւ դիմակայություն զազրախոսների չեզոքացման ուղղությամբ, այլ հենց միանգամայն ռացիոնալ կոմունիկացիա հանրային այն շերտերի միջեւ, որոնք հստակ գիտակցում են պատանդների խնդրի վերանձնային, վերքաղաքական, վերկուսակցական բնույթն ու հրամայականները:
Միեւնույն է, զազրախոսությունն ու թունախոսությունը չունեն վերջ, չեն ունենալու:
Բայց, դրանք նաեւ չեն ունենա էֆեկտիվությունը, երբ գիտակից հանրությունը ունենա դրանք չնկատելու, անտեսելու, դրանցով ընդհանրապես չշեղվելու կամք:
Ի վերջո, ովքեր սպառում են դա, սպառում են ոչ թե չհասկանալով, ոչ թե չունենալով այլընտրանքային ինֆորմացիա, ոչ թե ունենալով բարոյախրատական ճառերի կարիք կամ լինելով այսպես ասած մեդիաանգրագետ, այլ որովհետեւ այդպիսին է նրանց բյուրեղացած սոցիալ-հոոգեբանությունը: Եվ կռիվ տալով դրա դեմ, հնարավոր է միայն ուժեղացնել, քարացնել այն, այլ ոչ թե փոխել:
Ըստ այդմ, դրա դեմ անիմաստ ու անհեռանկար կռվի փոխարեն, պետք է աշխատանք՝ հանրային բարոյականության եւ առաքինության սահմաններն ու նշաձողերը վերականգնելու, իսկ ընդհանրապես՝ կերտելու ուղղությամբ: Եվ այդ իմաստով է, որ Բաքվում մեր հայրենակիցների պատանդառության ծանր պատկերը կարող է լինել «շոկային թերապիա»:
Իսկ հանրային բնութագրերի վերը նշածս ասպեկտների վերափոխումը կարող է լինել այն կարեւոր գործոններից մեկը, որը կբարձրացնի նաեւ մեր հայրենակից պատանդների շուրջ իրավիճակի փոփոխության հեռանկարը»,-գրել է նա։: